Lamborghini Espada

Espada, my love

We stonden voor de deur en twijfelden heel even. Zouden we wel binnen mogen? Met knikkende knieën, een doorgehakte knoop en het droombeeld van 100.000 gulden in de knip, stapten we de showroom aan de Wibautstraat binnen. Alsof het dagelijkse kost was, namen we plaats in een Chrysler LeBaron en begonnen aan knopjes en handles te frunniken. De enorme bestuurdersstoel met lichtblauw velours bekleding schoof zacht zoevend naar voren. Ik kon nu bij de pedalen en pakte het gigantische stuurwiel vast. En juist toen ik onder de rand van het stuur door keek, zag ik haar staan. Felgroen, uitdagend, ja haast eng. Mijn vriendje en ik keken elkaar vragend aan. Nog een stapje verder? Ach, wat kan ons het schelen.

We maakten een dansje rond de Italiaanse schone. Keken door het zijraam, de enorme achterruit met die rare extra brievenbus. Om de voorkant goed te kunnen bekijken, moesten we meters acheruit lopen, anders paste deze niet op het netvlies. Dan, heel voorzichtig het portier open. Een enorme lap uit metaal en glas. De toegang tot de groene hel of een weelderig Walhalla? Met een soepele beweging stapten we in, om pas na vijf minuten weer de ademhaling te hervatten. Ik kon mijn 'reisgenoot' nauwelijks zien door de enorme middenconsole. De teller reikte tot 320. En de koppeling kreeg ik niet ingetrapt. Terwijl we het kunstwerk zweefden, stapte de verkoper vriendelijk lachend op ons toe. "Mooi, hè jongens, zo´n Lamborghini Espada. Trouwens, een van jullie is blijkbaar vergeten zijn fiets op slot te zetten!"

Achterop de fiets bij mijn vriendje droomde ik heerlijk verder...