Plaatjes Plakken

Erica Terpstra wordt de nieuwe testrijder bij het Ferrari Formule 1 team. Chanel gaat stoppen met haar parfumlijn en alleen nog maar halfvolle yoghurt verkopen.  En Berlusconi is impotent geworden. Volkomen absurd natuurlijk. Hopelijk kunt u er om lachen.
Waar ik namelijk niet om kan lachen is iets dat ik nooit voor mogelijk heb gehouden en toch echt gaat gebeuren! Binnenkort kunt u Chryslers zien met een Lancia embleem erop (of NIET zien, da's voor iedereen beter!). Een lans door mijn Lancia-hart!

Ik had vroeger een buurjongen die een BMW neus op zijn Opel Kadett had geplakt. Sneu, hoor. Hij is nu 52 en woont nog bij zijn moeder thuis. Heeft geloof ik tijdens een vakantie nog een relatie gehad met een kameel en is vervolgens volkomen uit beeld verdwenen.
En dat laatste gaat met Lancia ook gebeuren. Het merk wordt door de eigen (Fiat)-baas de nek omgedraaid.  De goede man heeft waarschijnlijk te veel Grappa gedronken en is tijdens een avondje stappen verliefd geworden op een dikke Amerikaanse.

Waar zijn ze gebleven die prachtige, stijlvolle, spannende en innovatieve Lancias van weleer? Je zult maar met je Stratos,  Aurelia of  Gamma Coupé op weg zijn naar een mooi Italie-evenement en zo'n Amerikaans gedrocht met "jouw" logo op de voorplecht bij het stoplicht naast je hebben staan. Dan zak je door de grond en hoop je maar één ding. Dat jouw ECHTE Lancia niet doet waar ze ook goed in is: kapotgaan.

Eigenlijk moeten we met zijn allen op bedevaart naar Italie gaan en bloemen gaan leggen op het graf van Vincenzo Lancia. Als er tenminste geen andere naam op zijn grafsteen is geplakt...

Raar

Eigenlijk zijn auto's maar rare dingen. Ze zijn over het algemeen allemaal van dezelfde materialen, nemen ongeveer even veel ruimte in en verplaatsen zich doorgaans met ongeveer dezelfde snelheid.

Bijzonder is het dat auto's allerlei emoties kunnen oproepen. Een luxe-gevoel, irritatie, vreugde, opwinding en ga zo maar door. En waar zit hem nou dat verschil? Waarom roept een Ferrari meer emotie op dan een Kadett. Da's natuurlijk zomaar een aanname. Er zijn legio mensen die hun neus ophalen voor een snelle italiaan of een sjieke brit, maar in vervoering raken van een Datsun 120Y met eerste lak en origineel nederlands kenteken. Liefst nog van de eerste eigenaar en het plastic nog over de bekleding van de deurpanelen.
Je kunt gerust stellen dat er net zoveel variatie in vormen van auto's is, als verschillende gevoelens die ze losmaken.
Persoonlijk merk ik dat er ook sprake is van verandering van smaak en gevoel gedurende een langere periode.
Mijn "periode"duurt inmiddels zo'n 40 jaar.  Mijn liefde voor auto's werd gevoed door mijn opa. Hij liep met mij aan de hand door de straten en bij iedere auto mocht ik hem vertellen wat voor merk het was. Hij raakte helemaal in vervoering als hij mij om de tuin wilde leiden en ik verdraaid toch het merk wist. Iedereen roept dat auto's tegenwoordig zo veel op elkaar lijken, maar dat was toen niet anders! Zet maar eens een VW 1200 ("ponton") naast een Skoda uit die tijd. En hoe vaak men mijn Peugeot 403 voor een Volvo aan ziet! Je zult ze de kost moeten geven.

Goed, vroeger vond ik ELKE auto mooi. Tot ik voor het eerst een Iso Grifo, een Maserati Bora en veel later een Ferrari 308 in het wild zag. Toen begon mijn italiaanse periode. Ik kocht 2e hands of afgeprijsde autoboeken en hele stapels tijdschriften. Leerde alle specificaties uit mijn hoofd (hoeveel gewicht caravan mag er achter een Ferrari 400i?) en had plakboeken vol met plaatjes. Wist van iedere italiaan de ontwerper. En het ging van kwaad tot erger. Ik kocht boeken over ontwerpers en die waren (en zijn nog steeds) duuuuur en begon miniaturen te verzamelen.

Zo kwam ik uiteindelijk in Haarlem terecht bij het leukste winkeltje van de wereld: Automobilia. Ik vroeg de eigenaar wat het nou kostte om zo'n winkel te beginnen. Na een korte duizeling zag ik maar van verdere plannen af en liep urenlang te snuffelen in het winkeltje aan het Spaarne.
Enkele dagen later lag er een brief op de mat. Of ik niet bij hun wilde komen werken. Een droom kwam uit.

In de periode dat ik bij Automobilia werkte deed ik ontzettend veel kennis op over auto's en hun ontwerpers.
Afwisselend had ik een franse (Peugeot, MVS Venturi, Alpine) een britse (TVR!) en zelfs een amerikaanse periode (Cadillacs uit de jaren 50....). Het was de tijd dat Ferrari de testarossa uitbracht en daarna de F40. De tijd dat er voor Buragomodellen woekerprijzen werden gevraagd. En de tijd van oldtimer-races op Zandvoort. Daar sprong mijn hart werkelijk open voor al het mooie, oude en zeldzame spul.
Soms kreeg ik een soort overdosis. Kon ik nachtenlang liggen mijmeren over wat ik zou kopen als ik de loterij won. Het werd uiteindelijk een Citroen GS met de curieuze achternaam : Break Service (spreek uit: breek servies!!!!). Al met al geen design-icoon....Maar wel een boxermotor, twee deuren en schijfremmen rondom. Tot zover de gelijkenis met een Ferrari 512 Berlinetta Boxer.

Toch bleven die verrekte italianen mij boeien.Na een slappe periode in de tweede helft jaren tachtig, begon men in de jaren 90 weer mooie auto's te bouwen. Niet alleen de italianen, nee zelfs de duitsers begonnen over het uiterlijk van hun auto's na te denken. Ik was compleet verrast door de Opel Calibra. Of wat te denken van de BMW 850? Na 20 jaar nog steeds een schoonheid en er is helemaal niks fouts aan om er een te hebben.
Er is echter nooit een duitse 'periode' voor mij geweest en ik vrees dat die er nooit zal komen.

Eind jaren 90 waren de italianen nog steeds in beeld.. Wat heet. Een ware opleving vond er plaats. Ik sloot mij zelfs aan bij een club die chassisnummers van Ferraris noteerde om er een index van te kunnen samenstellen. Ik bezocht evenementen in binnen- en buitenland. Dan krijg je een aardige indruk van wat voor moois de autowereld te bieden heeft. Ik zag en hoorde niet allen Ferraris. Nee, Aston Martins, Maseratis, Lamborghinis vlogen me om de oren. Maar ook oude Alfa's, Morettis en ga zo maar door.
De rode draad die door deze perioden liep is de voorliefde voor kleine en piepkleine merken. Wie kent nog de Clan Crusader? Of de Gilbern Invader?

En ineens was het over met de exoten. Als je op de Ring zo'n 1.500 Ferraris ziet staan is dat heel even indrukwekkend, maar na een uur net zo saai als de parkeerplaats bij een winkelcentrum in een nieuwbouwwijk.
Okay, mijn hart maakt nog steeds een hupsje als de felrode 355 GTS langs mijn winkeltje rijdt. Maar de liefde is er eigenlijk alleen nog maar voor het oudere spul en....oude Japanners. Nee niet verschrompelde Sumiworstelaars of slapende geisha's, maar Datsuns, Mazdas, Hino's en Isuzus uit vervolgen tijden. Je ziet ze zelden. Ze zijn ook niet fraai en sommigen ronduit schandalig gekopieerd van europese of amerikaanse modellen. Toch hebben ze iets. Nep is nu ook leuk!
Ik ga een voorspelling doen. Er zijn japanners die de status klassieker gaan krijgen. Tien op een rij:

1. Datsun 240Z
2. Toyota Celica, eerste model
3. Mazda RX7
4. Mazda 929
5. Hino Contessa
6. Isuzu Bellet
7. Datsun Fairlady
8. Suzuki GX
9. Subaru 360
10. Mitsubishi Colt. De eerste, uit de jaren 60!

Natuurlijk kan ik er nog veel meer noemen.
Weet je wat? Doe jij dat maar.
Want per slot van rekening bestaan wij ook allemaal uit hetzelfde materiaal...en nemen we ongeveer evenveel plaats in en lopen net zo hard...

Top of flop?

AanBlik

Het beoordelen van het uiterlijk van een auto is puur subjectief. Wat je van een ontwerp vindt is heel persoonlijk en over smaak valt niet te twisten. En het hoeft niet altijd mooi te zijn wat een fabrikant op de markt zet of wat een ontwerper presenteert.  Soms kan een ontwerp heel verfrissend of juist bizar zijn. En wat is originaliteit?

Ik neem u even mee langs een aantal auto's, die ik "interessant" vind. Auto's uit verschillende perioden, van begin jaren 50 tot heden. Ik bekijk ze als waarnemer, als mogelijk gebruiker, als ZeverZak.

Ik ben beslist geen expert, maar ik wil je aan het eind van de rit toch mijn persoonlijke top-5 van de mooiste èn de lelijkste auto's voorstellen.

De afgelopen decennia heb ik het design van talloze auto's via mijn groene ogen naar mijn grijze massa gesluisd. Van muurbloempjes tot kippenvel-creaties. Van Butter und Brot-auto tot supersportwagen. En hoe je het ook wendt of keer - dat zul je vast kunnen beamen- bij elke eerste aanblik heb je een oordeel. In een tijdschrift, op het web, op televisie, in een showroom, op de weg.

De eerste? Wellicht een verrassing: De Kia Pro C'eed Wagon. Vind ik hem mooi? Nee. Krijg ik er kippenvel van? Beslist niet. Maar het is een  ontwerp dat naar mijn gevoel klopt. De verhoudingen, de lijnen, het totaal.  Uiteraard is er het een en ander gepikt. De "negatieve" C-zuil is gepikt van de 407 SW en de eerste Mercedes A-klasse. Okay, je moet hem saai noemen, maar saai is niet altijd verkeerd. Een VW Golf is saai. Bij iedere nieuwe versie heb ik het idee dat er iets niet klopt en toch verkoopt het apparaat als een tierelier. Imago, zakmaarzegge...

Over imago gesproken. Het op 1 na saaiste merk van de wereld brengt de afgelopen tijd heel gedurfde, bijzondere en daardoor 'gevaarlijke' modellen op de markt: Nissan.  Dat is overigens niet de eerste keer. Maar na tientallen jaren van Sunny's, Primera's en Almera's is er opeens 'n Qasqhai, een Juke en een Cube. Om met de laatste te beginnen: HELP! Toen ik 3 jaar was kon ik al een beetje tekenen. En wat tekende ik? Inderdaad: vierkante auto's. Waarschijnlijk is een van de tekeningen bij Nissan terechtgekomen. En nu rijden er Cube's rond. Ik heb er al zeker 1 gezien. Met achter de voorruit een echtpaar dat samen 237 jaar oud is. Hoezo doelgroep?

En de Juke? Ik weet het niet. Ik vind hem leuk omdat ik er elke keer naar MOET kijken. Omdat de auto vragen blijft oproepen. Dat is knap. Wat me het eerst invalt als ik er een zie? Een kruising tussen een dikbilkoe, een Renault Clio en een Lancia Florida. Hoe zegt u, een Florida? Kijk naar de foto en misschien begrijp je wat ik bedoel: de plaatsing van die koplampen. ..

Het beeld dat we gewend zijn van een front van een auto gaat hier volledig op zijn kop. In je hoofd plaats je elke keer weer die grote ronde koplampen naar boven, waar nu die twee lichtpuistjes zitten...

De Juke doet dat kunstje mooi na!

De Qashqai heeft een trend gezet. En dat het werkt zien we dagelijks om ons heen. Eindelijk weer een leuke Japanner. Hij lijkt groter dan hij is en ondanks de "hoge pootjes", klopt de boel aardig. Wil ik er een? Nee.

Er is echter 1 Nissan, of eigenlijk een Datsun, die ik wel zou willen: de 240Z. De eerste echte japanse klassieker?

En de overige Japanners en Koreanen? Ach, de fabrikanten doen zo hun best om hun auto's een onderscheidend design mee te geven, dat ze vanzelf weer op elkaar gaan lijken!!

Flop

Dan een flop van de eerste orde, maar in mijn ogen een van de mooiste auto's van de afgelopen 5 jaar:  de Renault Laguna coupé.  Aston Martin. Zo, da's gezegd! Kunnen we verder? De Laguna heeft -net als veel Japanners- van alles iets. Maar dan heel subtiel, waardoor het geheel heel bijzonder oogt. De auto toont sportief en gedrongen. En heeft klasse. Wat niet kan worden gezegd van de Peugeot 607 coupé. Wat een lelijk gedrocht. Die kieuwen op de voorspoiler en die lelijke dikke kale reet!

Maar waarom verkoopt de Laguna TOTAAL niet en de Audi A5 (kom ik zo op terug) wel? Alweer: imago. Renault moet geen coupe's bouwen. En ook geen cabrio's. Schoenmaker, leest, MPV's en stationwagons.

Hij kwam al even voorbij: de Audi A5 coupé. de absolute schoonheid van het eerste decennium van dit millenium. Alles klopt aan deze auto. De vloeiende lijnden, de lekker brede kop en kont en die hoekige knik bij de C-zuil, die perfect aansluit bij de heupen. Een tikje engels, een tikje italiaans, een tikje heel erg gelukt!

Niks shoarma-coupé (BMW 3 coupe), niks ïk-ben-een-en-al-deuk-en-vouw (Mercedes CLK) , een perfect imago en dito verkoopcijfers!

We gaan de coupé hoek bijna uit, maar ik moet nog iets kwijt. De eerste beelden van de Peugeot 207-opvolger zijn uitgelekt. En daar staat een coupeetje bij....! Nou als dat er ZO uit komt te zien, MOET iedere Puma en Tigra rijder zijn/haar auto maar bij het grof vuil zetten. Of misschien moet de regering een slooppremie speciaal voor die twee uitloven, alleen geldig als ze ingeruild worden op de 208 CC  (of hoe het juweeltje ook gaat heten). Peugeot laat zien dat een compacte coupé wel kan lukken. Maar ze is beslist niet de eerste. Een duik in het verleden:

Punt uit.

DakLoos

Een bestaande auto dakloos maken is zeer gewaagd. Je ontneemt het ontwerp als snel een groot deel van het oorspronkelijke karakter. De A5 komt nog even terug. Dit is een mooi voorbeeld van hoe het moet: de A5 cabriolet is net zo mooi als de coupé. En dat is geen toeval. Tot nu toe zijn alle cabrio's van Audi net zo mooi gebleken als hun coupé-zusje!

Er zijn echter legio voorbeelden waar het gruwelijk mis kan gaan. Waar de cabrio nog lelijker is dan de auto waar ze van is afgeleid. Neem nu de Mitsubishi Colt CC. Nee, neem die eigenlijk maar niet! Kijk er heel snel naar, draai meteen je hoofd en kijk vervolgens naar jezelf in een winkelruit. Je dag kan dan niet meer stuk!

Een slimme methode om je als fabrikant geen bult te vallen is een cabrio of spider bouwen op een bestaand onderstel, waarbij de gelijkenis tussen donor en resultaat minimaal is. Bijvoorbeeld de Fiat 850 Spider. Of de Alfa Romeo Duetto/Spider. Zijn het dan weer de italianen die hier met de borst vooruit lopen?  Nee hoor. BMW (Z4 ja, Z3 nee!) kan het, Mercedes (SLK) kan het en legio fransozen (Renault Caravelle!) kunnen het ook.  VW kan het dan weer net niet: de VW Eos. De cabrio voor gepensioneerd opticiens.

Een op zichzelf staande cabriolet is natuurlijk het veiligst. Daar zijn de engelsen jarenlang heer en meester in geweest. Hoogtepunten? De Austin Healey, de Triumph TR 3 en de TVR Chimaera. Zomaar 3 voorbeelden, want de rij leuke, mooie, bizarre, originele en zeker ook lelijke creaties uit het Verenigd Koninkrijk is schier oneindig.

Sex!

Zo, ik heb je aandacht weer...

Krijgen we nou ook nog wat exotisch of hoe zit het? Nou, vooruit.  Laat ik vantevoren een aantal auto's noemen, die ik niet wil noemen: ALLES wat uit de VS komt en meent te moeten concurreren met de europese en aziatische exoten, behalve natuurlijk de Corvette!

Alle superexoten als Pagani's, Koenigseggs, BladiBla's en WeetikWats. Vaak technische hoogstandjes in een overdressed jasje. Daar ben ik gauw klaar mee.

Wat dan wel? Aston Martin. Hebben die eigenlijk ooit een lelijke auto gemaakt? Eh...nee. Maar wat mooi is aan dat merk, is dat ze geheel consequent steeds mooiere auto's maken. Wie wil er geen azuurblauwe DB9 op de oprit? Of een diepzwarte DBS? De Astons hebben nog dat dierlijke, dat bloedstollende, okay dan: dat erotische. Dat hebben Ferraris alweer een stuk minder. Ferrari kan namelijk wel degelijk lelijke auto's op de markt zetten. De California vind ik helemaal niks en die nieuwe? De FF? Mijn God, zijn ze daar de oude baas nu helemaal vergeten?

Porsche dan? De Boxster. Een mooi voorbeeld van het lelijke eendje dat almaar mooier wordt. De 911. Klaar. Af. En de Cayman? Stoppen met die handel. 

Nog meer moois? Maserati. De Gran Turismo. Hoe is het mogelijk dat er toch weer iets moois uit de koker van deze fabrikant kan rollen? Na de Bora en de Merak hebben ze geen mooie auto's meer gemaakt. Tot de Quattroporte deel zoveel. In de jaren 80 en 90 maakte Maserati opgepompte boetseersels die afgeleid leken van de eerste Lancia Delta. Maar ze zijn dus helemaal terug!

Lamborghini is nog niet genoemd. Sorry! De Miura....de Countach....en toen? Deze twee ikonen horen in mijn top 10 maar halen de top 5 net niet.  Er is echter 1 exoot die ik toch even uit het rijtje naar voren wil rollen:

De Ferrari F355 Berlinetta. Wakker worden! Dit is in mijn optiek de op één na mooiste van de hele familia! Een evolutie van de 348. Maar dan AF! Geen overbodige tierlantijntjes, alles op de goede plaats. Als een mooie vrouw, zonder make-up. Puur en niks verhullend. 

Doe mij er maar een. En voor mijn part zonder motor maar wel schaal 1 op 1. Zet ik 'm in mijn tuin. Voor het geval die tweede Nissan Cube voorbij komt rijden....

De ZeverZak Top 5 mooiste (met favoriete kleur en in willekeurige volgorde!):

1. Lancia Aurelia Spyder B24 America, baby-blue!
2. Iso Grifo, zilvergrijs!
3. Alfa Romeo 1900 Sprint Coupé Touring, geen rode
4. TVR Chimaera (hé, geen italiaan?), British Racing Green
5. Ferrari 365 GTC/4, alleen in azzuro met spaakwielen!

De Zeverzak Top lelijkste 

0,5: Nissan Cube. Tranen!

1. Mercedes SEC, jaren 80, veel body, weinig wielmaat. 

2. Mitsubishi Colt CC, ik NEEM het niet!

3. Audi A2 (in de daartoe bestemde container weggooien!)

4. Ssang Yoong Rodius (ziek geweest?)

5. BMW X6 (slecht voor je libido!)

De juiste toon

't Is met auto's net als met muziek.

Als je mij 35 jaar geleden had gevraagd wat ik van een Toyota Corolla uit 1969 vond, zou het antwoord waarschijnlijk weinig positief hebben geklonken. En nu? Nu bloeit mijn autohart open als ik er een zou zien. Zou zien? Ja, want van sommige auto's vraag je je af waar ze zijn gebleven. Een Chrysler 180, zegt het iemand nog iets? Of een Renault 10 dan, die je vroeger op elke hoek van de straat zag. Amazons, Kevers en Kadetten, daar zijn er gelukkig nog legio van. Maar het oog wil wel eens wat anders, nietwaar?

En de muziek dan? Nou, hier komt ie: The Cats. Palingpop. Zoetsappig en destijds vooral geliefd bij Belinda-(menthol!) rokende vrouwen met te veel make-up en een enge coltrui.

Nu hoor ik ze iedere dag, Piet Veerman en zijn palingvissers. Omdat het nu wel mooi klinkt en niemand mij ervan kan weerhouden, om er van te genieten.

Over genieten gesproken. Binnenkort kunnen de oudjes (ik heb het uiteraard  over de oldtimers) weer de weg op. Kunnen we weer volop genieten van al het moois dat voorbij rijdt. Of zelf sturen natuurlijk. Heerlijk de geur van oude bekleding opsnuiven en met een lichte stress of je de volgende kilometer nog wel rijdt...

Maar dan heb ik mijn mp3 speler mee. Niet voor in de auto, want niets mag het snoeven, ratelen en bonken van m'n oude Peugeot verstoren, maar voorv het geval ik moet wachten op de Wegenwacht. Met de Cats natuurlijk. En dan maar hopen dat er intussen toch een Corolla voorbij komt. Uit 1969, welteverstaan.

Hoe het zover is gekomen....

Auto's...ach, vroeger kon ik er urenlang over ouwehoeren. Gelukkig voor mijn directe omgeving ben ik tegenwoordig een stuk rustiger geworden, als het over auto's gaat. Maar het blijft een fascinerend onderwerp.

Eindeloos kon ik staren naar mijn Matchbox autootjes. Ik hield ze in mijn hand en draaide ze veelvuldig, zodat ik de wulpse lijnen rustig kon bestuderen en in mij op kon nemen Vooral de Lamborghini Miura en de Iso Grifo waren favoriet. Zulke exoten dacht ik echter nooit in het echt te zien..

Mijn opa testte mijn auto-kennis door mij aan de hand door de buurt waar hij woonde op sleeptouw te nemen. Ik was vier.  Bij elke auto stopten wij en noemde ik merk en type. En iedere keer weer probeerde hij mij te foppen. Met een Skoda 1100. En steeds weer trapte ik er niet in. Mijn jeugdvriend Luc maakte onlangs een foto van zo´n Skoda http://instagr.am/p/LSqx4JMd2o/

Een paar jaar later zat ik als menneke van een jaar of zeven zat ik op zondagmiddag (saaaaaai) vanuit het bovenhuis van mijn oma aan de Margrietstraat naar de Burgemeester van Houtlaan te turen. Het was toen -we hebben het over eind jaren 60- gelukkig nog niet zo druk als nu. Bovendien reed men toen nog niet te hard dus kon je een auto secondenlang in het vizier houden. Het spel heette: Wie raadt wat het is. Aangezien 90% van het nederlandse wagenpark uit Opel Kadett's, Ford 12M en Kevers bestond was dat niet zo moeilijk. Nee, ik veerde pas op als ik een Capri zag-geef mij maar zo'n azuurblauwe met HV "op 't eind" van de nummerplaat. Tegen beter weten in was ik ook gek op de Opel Manta, en helemaal verliefd op de Opel GT, de mini-Corvette.

't Was dan ook een teleurstelling toen mijn stoere oom een Ford Escort kocht. En niet eens 'n Mexico.

Mijn vader reed altijd tweedehands. Destijds hadden we een Vauxhall Victor 101 deLuxe. Goudkleurig en met echte sport-wieldoppen. Je weet wel: van die opklikwaaiers met chromen en zwarte "druppels". Een lomp barrel, dat inmiddels tot een uitgestorven soort hoort. Vooral het kenteken was leuk: 47-11-AK. Ben het apparaat jaren later  nog eens tegengekomen op een Engelse auto-dag op het Eurocircuit in Valkenswaard.

En de exoten? Die kwamen in beeld toen we vrijwel wekelijks per auto werden meegesleurd van Landsmeer naar Helmond en vice versa. Of als we op vakantie gingen.

Eén van de hoogtepunten:

Op de A2 bij Abcoude stond vroeger het wereldberoemde tankstationnetje van Dudok. We moesten daar een keer aanleggen omdat de tank bijna leeg was. Terwijl ik naar de voorbijrazende auto's zat te staren, begon onze auto ineens vervaarlijk te trillen. Ik keek op en zag ineens een zilveren flits langs onze auto schieten. Ik kon mijn ogen niet geloven! Mijn Matchbox autootje had levensgrote vormen aangenomen!

Het was een Echte Iso Grifo!!!! Een flamboyante italiaan stapte uit, compleet met "autoracershandschoenen", van die half lederen, half gebreide. Hij had halflang, zwart (ja natuurlijk!) sluik haar en een Carrera- zonnebril. Terwijl hij de auto liet lopen, of liever gezegd grommen, ging hij het winkeltje van het tankstation binnen om even later naar buiten te komen met een pakje sigaretten. Hij gleed weer in zijn bolide en scheurde met een prachtige brul de snelweg weer op. Vanaf dat moment was ik totaal idolaat.  Of Isolaat, wat jij wilt...