Volvari. Deel 1: het oude werkpaard

Driek neemt je mee op weg naar en mét de Volvari, onze nieuwe aanwinst. Maar voordat ik je meeneem; eerst het verhaal wat vooraf ging.

Onze zwarte Volvo V70, met zonder bijnaam, gaf aan toe te zijn aan vervanging. Bij iedere drempel – en daar zijn er veel van- gaf het onderstel een harde kraak en een diepe zucht te horen. Ook de remmen waren vrijwel ‘op’. Vanaf hogere snelheid vertragen had meer weg van een afdaling op ski´s, maar dan op een rotsachtige ondergrond. Nu had de 64-JXV-3 inmiddels 420.000 op de klok en in haar vorige leven heeft zij het zwaar te verduren gehad. We kochten haar in 2009, na een zoektocht op internet. Criteria: schuifdak, diesel, niet te duur. Het exemplaar dat wij vonden had echter een automaat en 330.000 op den tellerd. Daar moest iemand overtuigd worden….Afspraak gemaakt, de oude 940 nog even de sporen gegeven (115 op de A73) en op naar ‘onze Nieuwe’. Lichte teleurstelling over de staat van de auto. De voorruit was gebarsten, overal krasjes, en een afdekkapje in de voorbumper ontbrak. Verder werkte de achterruitwisser niet en kwam er een enge tik onder de motorkap vandaan. Twijfels. Proefrijden. En dat beviel dus goed. Ik was verkocht door de heerlijke 5 cilinderroffel en de enorme trekkracht. Dan neem je voor een meeneemprijs van 4 duizendjes de ongemakken voor lief.

Eenmaal thuis reden we direct door naar onze garagist. De immer goedlachse man verrimpelde van gezicht toen hij de onderkant van de auto bestudeerde. “Die heeft veel grind en zand gezien”, concludeerde hij. Dat klopte; onze V70 kwam vers uit Zweden. Gedurende de periode dat zij bij ons was heeft de JXV zich bewezen als luxe touringcar, ideale Ikea-auto en taai trekpaard. Uiteraard zijn de nodige reparaties uitgevoerd, maar alles bij elkaar geteld hebben we voor relatief weinig geld genoten van de ruimte en het comfort. Tot we voor de eerste keer gingen rijden met onze Volvari. Toen pas bleek hoe snel wij gewend waren aan de zware, maar precieze besturing, de sonore roffel van de oude Diesel en dat je bij 80 km/u een gevoelssnelheid van 120 had….

(wordt vervolgd)

ONK !

Oldtimers en youngtimers zijn leuk. Daar zijn we het als autoliefhebbers vrijwel allemaal over eens. Okay, er zijn mensen die vinden dat alles wat de APK gerechtigde leeftijd heeft bereikt in de shredder thuis hoort, maar dat zijn de uitzonderingen. Persoonlijk vind ik het mooi als je een oldtimer in het wild tegen komt. Nonchalant geparkeerd bij de supermarkt of onderweg in het dagelijkse verkeer. En nog mooier wordt het als de auto een origineel Nederlands kenteken hierna te noemen ONK heeft.

Ik ben van nature niet nationalistisch ingesteld, maar als ik een Eend of DAF 33 met ONK zie, word ik toch gegrepen door een melancholisch chauvinisme. Dan wil ik in zo´n auto gaan zitten en de historie ruiken, voelen en proeven. Nagaan of er nog een zweempje parfum van de schooljuffrouw, die jarenlang in haar Eendje naar school tufte waar te nemen is. En of er misschien nog een vergeten aardappel in de kofferbak van de Opel Kadett ligt. Een souvenirtje van een vakantie naar Malgrat de Mar in 1974. Hollandse kneuterigheid in een historisch jasje, dus. Want zeg nou zelf. In een Duits huis wonen of naar een Belgische school gaan heeft toch een andere charme dan thuis aardappelen met vlees en jus eten, terwijl langs de stoeprand jouw Renault 16 met kenteken 72-NK-13 staat te glimmen?

Walk of Life

Tegenwoordig heeft iedereen het over levensloopbestendig. Wat een raar woord eigenlijk. Een regenjas is waterbestendig, bestand tegen water. Dus een levensloopbestendig huis is bestand tegen levensloop? Ach, ik wijk weer af van de platgelopen paden. Want eigenlijk wil ik het hebben over irritante liedjes. Je kent ze wel. Van die 'nummers' (waarom noemen we liedjes nummers, weer zo'n vraag...) waar je haar recht overeind van gaat staan. De bron van irritatie kan heel divers zijn. De stem van de vertolker, een vervelend instrument of de brij waarin een liedje verzandt. Ik heb een irri-top 5 samengesteld. In willekeurige volgorde stel ik ze graag aan je voor.

'Girls just wanna have fun' van Cindy Lauper. Tja. Cindy Lauper is het stereotiep huppelkut. Zogenaamd een beetje gek en ach, wat lollig. Als ik een wanhopige bouwvakker was, zou ik nog niet naar haar fluiten.
Haar stem klinkt als een kapotte startmotor. 'Girls..'is zo'n infantiel liedje dat gedraaid moet worden als mevrouw van Es veertig wordt. Bah.

Ashford and Simpson: 'Solid'. Vooral het zinnetje 'knock, knock on wood'. Daar kan ik gewoon niet tegen. Klaar.

'Ebony and Ivory' van P. McCartney en S. Wonder. Mijn God. Wat bezielt twee zulke grote sterren om een liedje met de flair van een slaphangende kaars op te nemen waarbij de heren klinken alsof ze zojuist zijn overlopen door een kudde olifanten? Het staat in schril contrast met de juwelen die ze aan de wereldmuzieksieradenkast hebben toegevoegd. Oproep aan alle radiozenders: nooit meer draaien!

Ik moest er even naar zoeken. Door verdringing helemaal vergeten wie 'I wanna be the only one' ook alweer vertolkte. Zo'n nummer dat de trap op rent en waar je kortademig van wordt. Adembenemend als in verstikkend in de overgeproduceerde brij aan het eind. Even Googlen (brrrr, eng woord) en dan blijkt de band 'Eternal' te heten. Voor eeuwig weg ermee, graag.

En daar is het levensloopbestendige nummer: 'The Walk of Life'. Ooit kocht ik de eerste LP van Dire Straits. En kort na ooit kocht ik de tweede. Fantastische muziek. Verfrissend, en intiem.
Tot Mark Knopfler een zweetband om zijn kalende hoofd ging dragen. Daarna ging het snel bergafwaarts. Met als absoluut dieptepunt de single 'Walk of Life'. Dat riedeltje met het orgel. Dat ritme, eeeeeeeh. Dit nummer wordt ALTIJD gespeeld door een suffe twee-mansband die tegen betaling je 25-jarig huwelijksfeest komt verknallen. En als de zanger dan ook nog durft te roepen: "Hoppa! De beentjes van de vloer!" verlaat ik halsoverkop het rampgebied om me te bezatten in de naastgelegen kroeg.

"Twaalf dubbele Johnny Walkers, graag"
"Dire Straits zeker?"
"Yep!"