Tegenwoordig heeft iedereen het over levensloopbestendig. Wat een raar woord eigenlijk. Een regenjas is waterbestendig, bestand tegen water. Dus een levensloopbestendig huis is bestand tegen levensloop? Ach, ik wijk weer af van de platgelopen paden. Want eigenlijk wil ik het hebben over irritante liedjes. Je kent ze wel. Van die 'nummers' (waarom noemen we liedjes nummers, weer zo'n vraag...) waar je haar recht overeind van gaat staan. De bron van irritatie kan heel divers zijn. De stem van de vertolker, een vervelend instrument of de brij waarin een liedje verzandt. Ik heb een irri-top 5 samengesteld. In willekeurige volgorde stel ik ze graag aan je voor.
'Girls just wanna have fun' van Cindy Lauper. Tja. Cindy Lauper is het stereotiep huppelkut. Zogenaamd een beetje gek en ach, wat lollig. Als ik een wanhopige bouwvakker was, zou ik nog niet naar haar fluiten.
Haar stem klinkt als een kapotte startmotor. 'Girls..'is zo'n infantiel liedje dat gedraaid moet worden als mevrouw van Es veertig wordt. Bah.
Ashford and Simpson: 'Solid'. Vooral het zinnetje 'knock, knock on wood'. Daar kan ik gewoon niet tegen. Klaar.
'Ebony and Ivory' van P. McCartney en S. Wonder. Mijn God. Wat bezielt twee zulke grote sterren om een liedje met de flair van een slaphangende kaars op te nemen waarbij de heren klinken alsof ze zojuist zijn overlopen door een kudde olifanten? Het staat in schril contrast met de juwelen die ze aan de wereldmuzieksieradenkast hebben toegevoegd. Oproep aan alle radiozenders: nooit meer draaien!
Ik moest er even naar zoeken. Door verdringing helemaal vergeten wie 'I wanna be the only one' ook alweer vertolkte. Zo'n nummer dat de trap op rent en waar je kortademig van wordt. Adembenemend als in verstikkend in de overgeproduceerde brij aan het eind. Even Googlen (brrrr, eng woord) en dan blijkt de band 'Eternal' te heten. Voor eeuwig weg ermee, graag.
En daar is het levensloopbestendige nummer: 'The Walk of Life'. Ooit kocht ik de eerste LP van Dire Straits. En kort na ooit kocht ik de tweede. Fantastische muziek. Verfrissend, en intiem.
Tot Mark Knopfler een zweetband om zijn kalende hoofd ging dragen. Daarna ging het snel bergafwaarts. Met als absoluut dieptepunt de single 'Walk of Life'. Dat riedeltje met het orgel. Dat ritme, eeeeeeeh. Dit nummer wordt ALTIJD gespeeld door een suffe twee-mansband die tegen betaling je 25-jarig huwelijksfeest komt verknallen. En als de zanger dan ook nog durft te roepen: "Hoppa! De beentjes van de vloer!" verlaat ik halsoverkop het rampgebied om me te bezatten in de naastgelegen kroeg.
"Twaalf dubbele Johnny Walkers, graag"
"Dire Straits zeker?"
"Yep!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten