Folders fietsen

Een zonnige zaterdagmorgen, ooit in 1970. Met onze stoutste schoenen stond we op de pedalen van onze fietsen. Ik had een doortrapfiets. Een soort DAF op twee wielen, want je kon er even hard mee vooruit als achteruit. Maar dan zonder remmen. En dan toch helemaal naar de andere kant van de stad fietsen. Want daar zaten ze: de Volkswagen-, de Opel-, de Renault- en de DAFdealer. Uitgeput stapten mijn vrienden Luc en Marco en ik de showroom binnen. Waarbij we ons direct herstelden en ons voordeden als Grote Mannen die een autofolder kwamen halen. En soms lukte dat. Bij Renault niet. Daar was een verkoper, die we niet konden uitschelden, omdat we het woord lul nog niet kenden. "Stommerik", zeiden we dan, eenmaal buiten. Bij DAF waren ze uitermate vriendelijk en kregen we alle drie een stapeltje 33, 44 en 55 mee.

Opgetogen naar de Volkswagendealer. Ook daar scoorden we en mochten we met een mooie brochure van de VW 411 naar huis. En Opel dan? Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom we die oversloegen.
En daar stond je dan met je pak folders en een fiets `met zonder` snelbinder. Onder de arm geklemd houden was de enige optie. Dan is rijden zonder remmen en met een half stuur een geweldige uitdaging. Misschien een idee voor de mannen van Top Gear om dat eens over te doen?

'n Negen en twee Elven

Mijn vader had er één. 'n Negen. Ik weet nog hoe hij reageerde toen hij voor de caravan op de camping in Zuid-Frankrijk de Midi Libre zat te lezen. "Die wil ik!", zei hij, terwijl hij de persfoto van de Renault 9 liet zien. Ik vond het maar niks. Ik wilde een CX. Zijn 'R16', zoals intellectegente mensen de 16 plachtten te noemen, was uit productie en Renault had alleen de duffe 20 of de dure 30 als alternatief. Maar, het werd dus een 9. Een TSE Electronic. Helaas. Want wat een ellendebak was het. De lichtblauwe HJ-85-YJ zorgde voor een rode bankrekening. Aandrijfassen, remtrommels, kachels. Alles wat enigszins draaide aan het ding ging kapot. "Tja. Kinderziektes", zei de heer W. van de gelijknamige Renault-dealer. Na 2 jaar ruilde mijn vader zijn 9 weer in voor een R18. Bij een andere dealer, uiteraard. Drie keer raden hoeveel keer meer geluk hij met die badkuip had.....

En dan koop je zelf 10 jaar later een tweedehands Elf. Ook een lichtblauwe. Maar dan een driedeurs GTX. Een GTI voor mensen met een ringbaard. Een vierkante auto met een glazen bochel, die als sneue hatchback door het leven ging. Daar klopte dus werkelijk helemaal niets van. Maar ja...altijd binnengereden en op een oud vrouwtje gestaan, dus wie doet je wat...Welnu, het apparaat maakte bijna dat ik zelf nooit een oud mannetje zou worden. De gecarburateerde motor hield er op de gekste momenten mee op. Bij voorkeur op spoorwegovergangen of levensgevaarlijke kruispunten. Ooit sprak ik een psycholoog, die later met een kameel is getrouwd en hij zei mij dat de auto mij 'iets wilde vertellen'.  Wat dat was bleek een jaar later. Nadat ik de driedeurs 11 had ingeruild voor een veel modernere 11 GTX vijfdeurs van na de feeslift begon de ellende opnieuw. De vijfdeurs was gemakkelijker met de kinderen (Dat was in een tijdperk dat kinderen nog een bestaand woord was). Maar even gevaarlijk als de illustere voorganger. Waarvan ik overigens later vernam dat deze op een rotonde in Eindhoven in tweeën was gereden. Inderdaad deze overeenkomst met Bond berust op louter toeval. De witte 11 had dus hetzelfde euvel en werd gauw genoeg van de hand gedaan. En dat terwijl ik 11 nummer één had gekocht op voorspraak van mijn baas, die ons Eendje maar gevaarlijk vond. Moraal van het verhaal: Luister altijd naar psychologen die een kameel als echtgenoot hebben. Want je kunt je maar beter één keer een bult vallen....

Van een Mondeo een Ka maken

Ik vond een nieuwe baan. Vertegenwoordiger in relatiegeschenken. Nou, dat was wat. Cadeautjes verkopen wil toch iedereen? En ik mocht een nieuwe auto. Net nadat ik had proef gereden in een V40, een 156 en een 406 belde de aanstaande baas. Of ik misschien in een BMW wilde rijden. Nu lust ik best shoarma, maar om er op deze manier reclame mee te maken....? Dus ik zei volmondig: JA! Het was een groene 518i. Van de financieel directeur geweest. Nette auto. Zonder airco, maar met schuiffie-kantel. En een hele dikke stereo. Goed, dus. Tot die ene dag in maart. Net voor Oosterhout, kreeg ik ineens koude voeten. Onder het viaduct bij de verkeerslichten, hoorde ik een knal. De motorkap sprong uit zijn sponning en de bestuurder van de Jetta achter mij uit zijn auto. Veel rook en gesis. Doodgemoedereerd stapte ik uit en gluurde onder de motorkap. Veel vloeistof, rook en zo'n gele stank. Kapot. "Joh", zei een stem achter mij. "Ik denk: die auto ontploft, d'r zit een bom in."  Teveel de wedstrijd USA-Irak gekeken, dacht ik nog. Maar toen begon de ellende. Leasemaatschappij gebeld. "Er komt zo een sleepauto." Let wel, ik was 4 kilometer van huis. Na anderhalf uur kwam de sleepauto. "De zoveelste vandaag", verzuchtte de overall toen hij uit zijn cabine viel. Ik dacht nog: 'zijn er vandaag zoveel groene 518i's met een kapot koelvloeistofreservoir onder een viaduct gestrand'?

Drie uur later zat ik in de wachtruimte van de verhuurmaatschappij nadat ik twee uur naast een dikke man in een benauwde cabine had gezeten. Älstublieft, daar staat uw auto", zei de overwerkende verhuurmevrouw. Een Fiat Fiorino. Hoera. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: "Daar ga ik nevernooitniet morgen 500 kilometer mee rijden." De volgende dag. Verhuurmaatschappij gebeld. "Kan ik ruilen?". Ja dat kon. In Breda haalde ik een hagelnieuwe Ford Mondeo Wagon op. Beter. Terwijl ik bij het verkeerslicht de radio probeerde te doorgronden , klapte op de rijstrook naast mij een R5 vol op een stilstaande Escort. Auw. Maar ik moest door. Had afspraken en wist nog steeds niet hoe de radio werkte. Snelweg op, invoegen en een vrachtwagen geeft mij keurig ruimte. Een kilometer verderop. Knooppunt Zonzeel. Links voor Breda, rechts naar de rest van de wereld. Voor mij staat een oplegger met heipalen en ik moet direct denken aan de megaslechte film De Vierde Man, waarin Jeroen Krabbé of zijn bijrijder een oog verliest aan een spies die van een vrachtwagen af komt. Of zoiets. In ieder  geval: ik kijk toevallig in mijn binnenspiegel en zie een vrachtwagen op mij af komen denderen. Stuur om, gas geven en BOEM.......! 100 meter later. Ik lig in een Mondeo met een omgebogen stuurwiel. Naast mij heeft de bezorger van Ikea een bankstel op het dashboard gemonteerd. Ik kom overeind en stap uit.

De man van de ANWB verstijft, in zijn handen een deken. "Ik zie geesten, geloof ik", stamelde hij. "Ik kon zweren dat daar niemand levend uit zou stappen. Kijk maar niet om." Dus dat deed ik. Wat eens een nieuwe Mondeo was, was nu een schroothoop, nauwelijks langer dan een Ka. De ambulance bracht mij naar het ziekenhuis. Wachten op een brancard en dan het fotohokje in. Wachten op een brancard en dan mogen luisteren naar de rugarts."Ik zie niets bijzonders", zegt de goede man. Ik tuur met hem mee naar de plattegrond van mijn nek en schedel. "Ik wel", zeg ik broodnuchter. Verbouwereerd kijkt de arts mij aan. "Ik moet weer naar de kapper, zo te zien." De Vijf heeft de klap niet overleefd. Ik wel. Met dank aan een bijzondere beschermengel. En daar moet ik toch elke keer aan denken, als ik shoarma eet.

Meester over Uw Ster

Nederland heeft verkeer. Deze constatering deed bij Mercedes Benz Nederland de noodklok luiden. De directie van de importeur van het merk met de Ster sommeerde de afdeling Training and Human Development een cursus te ontwikkelen voor bestaande en aanstaande Mercedesbestuurders. “Jawohl!”, riep het enthousiaste team van T&HD in koor. Onmiddellijk gingen zij aan de slag en enkele weken later presenteerden de dames en heren de cursus: Meester over je Ster. Inmiddels ijn de eerste uitnodigingen voor de cursus de deur uit. Voor belangsterrenden: Meester over je Ster in een notendop.

1.    

1. Ken uw MB. Aangezien iedere Mercedes is uitgerust met de meest geavanceerde techniek, waardoor de bestuurder slechts een ondergeschikte rol speelt in de voortbeweging van de auto, beperkt het eerste deel zich tot een onderdeel: de richtingaanwijzer.  Gedurende drie weken krijgt de MB-bestuurder (a.s. en van A tot S) uitleg over de aanwezigheid, het nut en de bediening van de clignoteur. Wanneer deze eerste sessie van de cursus met het bijbehorende certificaat is afgesloten kan worden deelgenomen aan deel 2.
2. 2.    
3. Herkenning van de medeweggebruiker. In dit deel maakt de Mb-bestuurder kennis met het fenomeen overige verkeersdeelnemer. Aan de hand van eenvoudige pictogrammen leert de cursist het bestaan van en verschil tussen een andere auto, tweewielers en voetganger te onderscheiden. De praktijktoets bestaat uit een fietstocht op maandagochtend van Noord naar Zuid door Amsterdam. Na de lunch gaan de overlevenden naar Blaricum om een voettocht van twee kilometer langs een doorgaande weg te maken.
4. 3.    
5. In dit deel van de cursus wordt uitgelegd wat de ronde, vierkante en rechthoekige borden op palen langs de weg betekenen. Nu de MB rijder inmiddels weet wat verkeer is, kan uitleg over verkeersborden worden gegeven. Bijvoorbeeld waar ze voor dienen en wat ze betekenen.

Na afloop van de cursus wordt aan alle deelnemers, die geslaagd zijn een zogenaamd ‘Premiumpack’ uitgereikt. Deze bevat een gum met MB-logo, waarmee de tekst “Hinder met uw Benz, zo veel mogelijk uw medemens” van de eerste bladzijde van het instructieboekje verwijderd kan worden.

Iso Rivolta. Iso?

Nadat ik het hoofdstuk in het megaboek Iso, the Men, the Machines over het prototype van de Iso Rivolta GT heb verslonden, realiseer ik mij opeens dat het exact vijftig jaar geleden is dat dit meesterwerk werd geboren. In mijn verbeelding doemen beelden op van de uitgeputte ingenieurs en machinebankwerkers, die met een peuk in de mondhoek en in hun ruimvallende kleding lassen en vijlen, meten en overleggen. Dan weer de handen de lucht in van euforie en snel genoeg weer de handen in het haar over de haalbaarheid van het project. Je kunt de mannen bij wijze van spreken ruiken. Opvallend genoeg zijn de beelden in mijn hoofd in zwart-wit. In dezelfde sfeer als de foto´s van schitterende Italiaanse creaties van Pininfarina, Touring en Vignale. Met een vage achtergrond, waar de contouren van Turijn of Milaan zich aftekenen achter een rij cipressen. Opvallend genoeg is het loodzware boek ‘Iso The Men, The Machines’ licht verteerbaar. De verhalende schrijfwijze van auteur Winston Goodfellow houdt de aandacht van de lezer continu vast. Een boek dat het zoeken èn lezen waard is!

Ome Piet

Mijn oudoom Piet had een compostbedrijf in Helmond. ‘Ome’ Piet was fors, zeg maar gerust reusachtig. Zeker in de ogen van een kind. Hij was een vriendelijke reus, die met zijn vrachtwagen rond Helmond de grondstoffen voor zijn handelswaar ophaalde: stront, dus. Op een goeie dag, ergens rond de herfst eind jaren zestig, vroeg hij mijn moeder om een trui voor hem te breien. Het werd een tent, waar mijn broertje, zusje en ik volledig in pasten. Toen hij de trui op kwam halen was hij blij als een kind. En ik mocht achter het stuur van zijn Bedford zitten. Een racestuur was het, anders paste ome Piet er niet meer achter. Daar moest ik aan denken, toen deze jongen door het beeld reed.

Ik wilde bijna zwaaien en ‘Dag, ome Piet’, roepen.

Familietrekjes

Het komt in de beste families voor: niet iedereen kan de knapste zijn. Dat gaat ook op voor families in de autowereld. Neem nu de Mégane-reeks van Renault. De hatchback is de doorsnee verstandige maar ietwat saaie broer. Geen fratsen, geen excessen. Gewoon een brave jongen, waar niks mis mee is. Of het moet zijn dat-ie tikkeltje oud geboren is. Nee, dan doet zusje coupé het beter. Een knap ding, dat af en toe uitdagend met haar heupen wiegt. Maar in de concurrentiestrijd met haar rivalen staat ze haar mannetje. Broertje Grand Tour is de slimmerik van het stel. Een beetje uit de kluiten gewassen, maar het joch weet er goed raad mee: iedereen schijnt met hem overweg te kunnen. En dan zusje CeeCee. Ze gedraagt zich als een wereldster. De Lady Gaga onder de Méganes. De een gaat onmiddellijk door de knieën voor haar flamboyante verschijning en de ander keurt haar geen blik waardig. Het extreme tiepje, dus. Heb jij ook zo´n familie?

Vergetelijk. Deel 2: de Renault 20

Daar staat ze dan. Een beetje verdrietig naast een Triumph Dolomite, die bijna overleden is. Een Renault 20. In een typische jaren 70 kleur, goud metallic. De 20 was het goedkopere broertje van de Renault 30. En opvolger van de legendarische Renault 16. Ik vond het altijd een beetje een kleurloze, saaie auto. En als ik hem zo zie staan, dan denk ik: goh, er is er nog één. Waar zou de rest gebleven zijn? Enige leuke detail: een origineel NL-kenteken.

Digilogica

Vroeger was alles analoog. Terwijl we niet eens wisten wat analoog was, keken we naar de televisie en luisterden we naar de radio. Radio 3 was toen nog Hilversum drie en Veronica een boot. Niemand die zich afvroeg hoe al dat beeld en geluid in onze huiskamers terecht kwam. Via "de lucht" dan langs de antenne en vervolgens via een draadje je radio- of TV toestel in.

Inmiddels moeten we allemaal digitaal. We kijken nog steeds tv (zo plat mogelijk), luisteren nog steeds radio (zo hard mogelijk èn met beeld, via de PC) en bellen, sms'en, chatten, twitteren, msn'en en Hyvesen ons suf. Weet u dat ik schrok, toen ik iemand'voor het eerst hoorde zeggen: "Ik heb Hyves!".
"Hebben ze daar al een medicijn tegen?", was mijn domme wedervraag. Generatiekloof 1.
Over kloven gesproken, de digitalisering brengt ons dichter bij elkaar. We gaan de hele wereld over. Weliswaar ééndimensionaal, maar als je een mailtje naar Australie heb gestuurd, heb je toch het gevoel wat bereikt te hebben.

Dat mensen dichter bij elkaar komen, zag ik onlangs in letterlijke zin. Twee meiden van een jaar of 10 zaten naast elkaar op een bankje. De onderbeentjes wiebelden vrolijk heen en weer. Beide hadden een mobieltje in de vingers geklemd. Geconcentreerd turend naar het 2,5 inch TFT scherm met weet ik wat voor technologie zaten ze te sms'en. Niks bijzonders, toch? Totdat bleek dat ze met elkaar zaten te sms'en. Op 30 centimeter van elkaar....Ik begreep ook waarom ze niet met elkaar konden praten. Hun kaken stonden niet stil: ze waren een enorme kauwgom aan het herkauwen. Generatiekloof 2.

Ik wacht op de eerste schoolfiets met laptop op het stuur en spraaknavigatie...