Cariosa

Wanneer je ‘cariosa’ zoekt op Google krijg je een vreemd insect te zien. Een raar beestje met een vreemd lichaam. Een insect, waarvan je je direct afvraagt wat het is, hoewel er toch een zekere mate van herkenning is. Precies zo is het met de vergeten auto’s, die ik onder de verzamelnaam Cariosa weer een podium wil geven. Auto's, die geen aangeboren exclusiviteit hebben, maar onopvallend en diep weggezakt zijn in ons geheugen.

Renault 14

Bij het weerzien van een Renault 14 of een Hyundai Pony van de eerste generatie moet dan ook een zacht ‘o ja’ klinken. Onmiddellijk gevolgd door vragen als: ‘wat was dat ook alweer?’ of ‘die heb ik lang niet meer gezien’ of ‘die zag je vroeger best vaak’. Ik hoop dat het laatste niet opgaat voor het insect: het is namelijk een soort kevertje. 

En laat de Kever in de autowereld nu juist het tegenovergestelde van ‘cariosa' zijn!

Hyundai Pony in het wild

Boodschap

Lidl Horst, kassa twee. De gebruikelijke, iets te lange rij wachtenden vóór mij. "Kassa drie gaat ook open", murmelt een caissière iets te nors voor een blije dinsdagmiddag. Ik kijk snel rond. Wie is mij voor? Wie laat ik achter? Veel boodschappen heb ik niet, ik ben immers op de fiets. Met een korte sprint kwalificeer ik mij tot nummer drie in de rij. Bij kassa twee is nog steeds dezelfde mevrouw aan het klagen, omdat ze vreest dat de kassadame 30 eurocents teveel voor een zakje appels heeft aangeslagen. Wat dat wel niet kost, zo'n zeurmevrouw. Een klant kan het drama niet langer aanzien, laat spontaan de boodschappenkar staan en loopt mopperend de winkel uit.

Ik ben bijna aan de beurt. Een dame met een omvangrijk achterwerk in een ondermaatse legging staat voor mij. Ik keer de maan de rug toe.
"Nee mevrouw, u kunt hier alléén pinnen! Only pin, nur pienen" Blijkbaar ligt tussen de caissière en de dame met de derrière een taalbarrière. De pin van inkoop op het hoofdkantoor van Lidl vond dat een geldlade bij kassa drie teveel van het budget opslokte. Inmiddels is de rij bij kassa twee geslonken tot de man, die ik achter mij liet. Zou hij ook op de fiets zijn? Ik bestudeer de inhoud van zijn karretje. Bier, veel bier. Nèèh, die is met de auto.

Ah! Het taalprobleem is opgelost, de pinpas gevonden en de transactie voldaan. Ik toets mijn pin in en reken mijn stronken prei, een stuk broccoli en een doosje champignons af. "Prettige dag"' sneert de kassadame mij toe, als ik de afrekensluis verlaat. "Insgelijks", lieg ik oprecht. Buiten komt de regen inmiddels met bakken uit de lucht.

Volvari 2: de afhaal

Onze ouwe was op. Dat was meer dan duidelijk. De zoektocht naar een vervanger begon op internet. Nadat we de belangrijkste zoekcriteria Volvo, V70, diesel, automaat en een schier oneindige reeks varianten op het thema open dak hadden ingevoerd, keken drie verschillende exemplaren ons vanaf het beeldscherm aan. Een rondje bellen leverde het volgende resultaat op: “verkocht”, “mijn vrouw is net bezig met de afronding” en “we zijn bezig met de financiering.” En die laatste opmerking gaf hoop. Wie een bedrag van 4 duizendjes moet financieren kan niet met zo´n auto rijden, was mijn botte maar heldere conclusie. “Dus als de financiering niet door gaat, wilt u hem hebben?”. “Ja!”. We hebben het over een felrode V70 van 2002 met alle denkbare opties. Inclusief zaken waar we niet direct op zaten te wachten.

De volgende dag kwam het telefoontje van de verkoper. Mijn conclusie was juist. Financiering geflopt, leuk gesprek met de enthousiaste mensen verdampt. Door de telefoon je auto beschrijven is doorgaans best moeilijk. Je wilt wel eens wat informatie achterhouden en een beetje liegen. Heel menselijk. Maar als je zegt dat je auto op sterven na dood is, ben je eerlijk en dat wordt beloond. De deal werd telefonisch afgehandeld en drie dagen later togen wij met onze rijdende legende richting het westen van het land. De rode Volvo glom ons van een afstand tegemoet. Keurig klaar gezet door de enthousiaste verkoper, die ons direct een proefrit aanbood. We hadden liever eerst een kop koffie na 215 kilometer in de hitte, maar okay, een ritje kon wellicht verfrissend werken. Na 125 meter wist ik genoeg. Dit ging m dus echt worden. Na 250 meter wist zij ook genoeg en kon de papieren afwikkeling en betaling worden geregeld. Een uur later keerden we huiswaarts en doopten onze nieuwe aanwinst Volvari.

Volvari. Deel 1: het oude werkpaard

Driek neemt je mee op weg naar en mét de Volvari, onze nieuwe aanwinst. Maar voordat ik je meeneem; eerst het verhaal wat vooraf ging.

Onze zwarte Volvo V70, met zonder bijnaam, gaf aan toe te zijn aan vervanging. Bij iedere drempel – en daar zijn er veel van- gaf het onderstel een harde kraak en een diepe zucht te horen. Ook de remmen waren vrijwel ‘op’. Vanaf hogere snelheid vertragen had meer weg van een afdaling op ski´s, maar dan op een rotsachtige ondergrond. Nu had de 64-JXV-3 inmiddels 420.000 op de klok en in haar vorige leven heeft zij het zwaar te verduren gehad. We kochten haar in 2009, na een zoektocht op internet. Criteria: schuifdak, diesel, niet te duur. Het exemplaar dat wij vonden had echter een automaat en 330.000 op den tellerd. Daar moest iemand overtuigd worden….Afspraak gemaakt, de oude 940 nog even de sporen gegeven (115 op de A73) en op naar ‘onze Nieuwe’. Lichte teleurstelling over de staat van de auto. De voorruit was gebarsten, overal krasjes, en een afdekkapje in de voorbumper ontbrak. Verder werkte de achterruitwisser niet en kwam er een enge tik onder de motorkap vandaan. Twijfels. Proefrijden. En dat beviel dus goed. Ik was verkocht door de heerlijke 5 cilinderroffel en de enorme trekkracht. Dan neem je voor een meeneemprijs van 4 duizendjes de ongemakken voor lief.

Eenmaal thuis reden we direct door naar onze garagist. De immer goedlachse man verrimpelde van gezicht toen hij de onderkant van de auto bestudeerde. “Die heeft veel grind en zand gezien”, concludeerde hij. Dat klopte; onze V70 kwam vers uit Zweden. Gedurende de periode dat zij bij ons was heeft de JXV zich bewezen als luxe touringcar, ideale Ikea-auto en taai trekpaard. Uiteraard zijn de nodige reparaties uitgevoerd, maar alles bij elkaar geteld hebben we voor relatief weinig geld genoten van de ruimte en het comfort. Tot we voor de eerste keer gingen rijden met onze Volvari. Toen pas bleek hoe snel wij gewend waren aan de zware, maar precieze besturing, de sonore roffel van de oude Diesel en dat je bij 80 km/u een gevoelssnelheid van 120 had….

(wordt vervolgd)

ONK !

Oldtimers en youngtimers zijn leuk. Daar zijn we het als autoliefhebbers vrijwel allemaal over eens. Okay, er zijn mensen die vinden dat alles wat de APK gerechtigde leeftijd heeft bereikt in de shredder thuis hoort, maar dat zijn de uitzonderingen. Persoonlijk vind ik het mooi als je een oldtimer in het wild tegen komt. Nonchalant geparkeerd bij de supermarkt of onderweg in het dagelijkse verkeer. En nog mooier wordt het als de auto een origineel Nederlands kenteken hierna te noemen ONK heeft.

Ik ben van nature niet nationalistisch ingesteld, maar als ik een Eend of DAF 33 met ONK zie, word ik toch gegrepen door een melancholisch chauvinisme. Dan wil ik in zo´n auto gaan zitten en de historie ruiken, voelen en proeven. Nagaan of er nog een zweempje parfum van de schooljuffrouw, die jarenlang in haar Eendje naar school tufte waar te nemen is. En of er misschien nog een vergeten aardappel in de kofferbak van de Opel Kadett ligt. Een souvenirtje van een vakantie naar Malgrat de Mar in 1974. Hollandse kneuterigheid in een historisch jasje, dus. Want zeg nou zelf. In een Duits huis wonen of naar een Belgische school gaan heeft toch een andere charme dan thuis aardappelen met vlees en jus eten, terwijl langs de stoeprand jouw Renault 16 met kenteken 72-NK-13 staat te glimmen?

Walk of Life

Tegenwoordig heeft iedereen het over levensloopbestendig. Wat een raar woord eigenlijk. Een regenjas is waterbestendig, bestand tegen water. Dus een levensloopbestendig huis is bestand tegen levensloop? Ach, ik wijk weer af van de platgelopen paden. Want eigenlijk wil ik het hebben over irritante liedjes. Je kent ze wel. Van die 'nummers' (waarom noemen we liedjes nummers, weer zo'n vraag...) waar je haar recht overeind van gaat staan. De bron van irritatie kan heel divers zijn. De stem van de vertolker, een vervelend instrument of de brij waarin een liedje verzandt. Ik heb een irri-top 5 samengesteld. In willekeurige volgorde stel ik ze graag aan je voor.

'Girls just wanna have fun' van Cindy Lauper. Tja. Cindy Lauper is het stereotiep huppelkut. Zogenaamd een beetje gek en ach, wat lollig. Als ik een wanhopige bouwvakker was, zou ik nog niet naar haar fluiten.
Haar stem klinkt als een kapotte startmotor. 'Girls..'is zo'n infantiel liedje dat gedraaid moet worden als mevrouw van Es veertig wordt. Bah.

Ashford and Simpson: 'Solid'. Vooral het zinnetje 'knock, knock on wood'. Daar kan ik gewoon niet tegen. Klaar.

'Ebony and Ivory' van P. McCartney en S. Wonder. Mijn God. Wat bezielt twee zulke grote sterren om een liedje met de flair van een slaphangende kaars op te nemen waarbij de heren klinken alsof ze zojuist zijn overlopen door een kudde olifanten? Het staat in schril contrast met de juwelen die ze aan de wereldmuzieksieradenkast hebben toegevoegd. Oproep aan alle radiozenders: nooit meer draaien!

Ik moest er even naar zoeken. Door verdringing helemaal vergeten wie 'I wanna be the only one' ook alweer vertolkte. Zo'n nummer dat de trap op rent en waar je kortademig van wordt. Adembenemend als in verstikkend in de overgeproduceerde brij aan het eind. Even Googlen (brrrr, eng woord) en dan blijkt de band 'Eternal' te heten. Voor eeuwig weg ermee, graag.

En daar is het levensloopbestendige nummer: 'The Walk of Life'. Ooit kocht ik de eerste LP van Dire Straits. En kort na ooit kocht ik de tweede. Fantastische muziek. Verfrissend, en intiem.
Tot Mark Knopfler een zweetband om zijn kalende hoofd ging dragen. Daarna ging het snel bergafwaarts. Met als absoluut dieptepunt de single 'Walk of Life'. Dat riedeltje met het orgel. Dat ritme, eeeeeeeh. Dit nummer wordt ALTIJD gespeeld door een suffe twee-mansband die tegen betaling je 25-jarig huwelijksfeest komt verknallen. En als de zanger dan ook nog durft te roepen: "Hoppa! De beentjes van de vloer!" verlaat ik halsoverkop het rampgebied om me te bezatten in de naastgelegen kroeg.

"Twaalf dubbele Johnny Walkers, graag"
"Dire Straits zeker?"
"Yep!"

Folders fietsen

Een zonnige zaterdagmorgen, ooit in 1970. Met onze stoutste schoenen stond we op de pedalen van onze fietsen. Ik had een doortrapfiets. Een soort DAF op twee wielen, want je kon er even hard mee vooruit als achteruit. Maar dan zonder remmen. En dan toch helemaal naar de andere kant van de stad fietsen. Want daar zaten ze: de Volkswagen-, de Opel-, de Renault- en de DAFdealer. Uitgeput stapten mijn vrienden Luc en Marco en ik de showroom binnen. Waarbij we ons direct herstelden en ons voordeden als Grote Mannen die een autofolder kwamen halen. En soms lukte dat. Bij Renault niet. Daar was een verkoper, die we niet konden uitschelden, omdat we het woord lul nog niet kenden. "Stommerik", zeiden we dan, eenmaal buiten. Bij DAF waren ze uitermate vriendelijk en kregen we alle drie een stapeltje 33, 44 en 55 mee.

Opgetogen naar de Volkswagendealer. Ook daar scoorden we en mochten we met een mooie brochure van de VW 411 naar huis. En Opel dan? Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom we die oversloegen.
En daar stond je dan met je pak folders en een fiets `met zonder` snelbinder. Onder de arm geklemd houden was de enige optie. Dan is rijden zonder remmen en met een half stuur een geweldige uitdaging. Misschien een idee voor de mannen van Top Gear om dat eens over te doen?